معرفی کاسه های جادویی، طلسم های برجا مانده از دوران ساسانی

پیشینه هیچ قوم و ملتی از جادو و گونه های آن تهی نیست. جادو بقایای انحرافی مذاهب است. در دوران ساسانی ادیان مختلفی چون آیین یهود، مسیحیت، مندایی، مانوی و نوعی از زرتشتیسم عامیانه که با تعالیم روحانیون متفاوت بوده است در میان مردم رواج داشت است. در آثار پژوهندگان غریی از مغان به عنوان نخستین جادوگران یاد کرده اند. دین عامه مردم بر پایه اعمال جادویی و سحر انگیز متکی بوده است. اعمال جادویی در دنیای باستان به دو نوع جادوی سیاه و جادوی سفید طبقه بندی می شده است. یکی از ابزار های جادوگری در جامعه ساسانی کاسه های جادویی است. کاسه ها منبع بسیار مهمی برای مطالعه باور های عمومی مردم در دوران ساسانی است. این کاسه ها اکثرا از بین النهرین دوران ساسانی و خوزستان پیدا شده اند و از لحاظ مطالعه زبان و نقوش ایجاد شده و شیاطین ترسیم شده بر روی آن ها بسیار اهمیت دارند. مطالعه نوشتار روی کاسه ها می تواند به فهم پراکندگی مذهبی و اعتقادات توده مردم در دوران ساسانیان کمک کند. این نوشتار بر آن است تا با مطالعه و بررسی نقوش و نوشتار روی کاسه ها به مطالعه ریشه های جادو و جادوگری در ایران باستان و اساطیر ایرانی بپردازد، علاوه بر آن مطالعه این کاسه ها ویژگی های شیاطین مورد پرستش و یا نفرت در جامعه مذکور و همینطور مشتریان ابزارهای جادویی را مورد تحلیل و مطالعه قرار میدهد

کلیدواژه ها:

کاسه های جادوی ، دوران ساسانی ، جادوی سیاه ، جادوی سفید ، شیاطین