بررسی جغرافیای تاریخی سیستان
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 3,700
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SDAHC01_047
تاریخ نمایه سازی: 1 مرداد 1398
چکیده مقاله:
براساس منابع تاریخی حدود و ثغور سیستان در دوران باستان به سند، کابل، خوارزم، سغد، قهستان و مکران ختم میشد و بنابر نوشته جغرافی نویسان قدیم، ازجمله یاقوت حموی، و اصطخری، سیستان ازلحاظ وسعت با خراسان بزرگ مقایسه و حتی سیستان را بزرگتر از خراسان دانسته و مرز آن را تا هندوستان ذکر کردهاند. براساس روایات حکیم ابوالقاسم فردوسی منطقه سیستان، زابلستان و نیمروز متعلق به خاندان نریمان و اعقاب وی ازجمله رستم بوده است که ازسوی پادشاهان اساطیری در سیستان حکومت میکردندو در دوران باستان نیز همین روند با حکومت خاندان باستانی ازجمله سورن ادامه داشته است. به نظر این وسعت در دوران بعد از اسلام تا پایان دوران صفویان تغییرات اندکی داشته است؛ بهطوریکه مرز آن در دوران صفویه از کشمیر تا سواحل هند و مکران و از سوی دیگر از اسفزار تا سند گسترانده شده بود هرچند که به لحاظ آبادانی خصوصا0 در حملات مغول و تیموری به شدت آسیب دید، ولی همین وسعت تا زمان پادشاهی قاجارها با اندکی نوسان پا برجا بود تا اینکه در این دوره و خصوصا0 با عهدنامه پاریس بخش بزرگی از سیستان جدا شده و در مرزبندی جدید در افغانستان تازه مستقل شده قرار گرفت.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدرضا پردلی
عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه زابل.
زهره شهرامیان
دانشجوی رشته تاریخ دانشگاه زابل.