تصویر خفقان آلود جامعه در دو شعر اللیل فی کل مکان و زمستان

ادبیات هر ادیبی، آینه تمام نمای عصر اوست که می توان سیمای جامعه وی را در آن دید. عبدالوهاب البیاتی و مهدی اخوان ثالث از جمله شاعران متعدی هستند که به خوبی وظیفه خود را در قبال جامعه انجام داده و در دفترهای شعری خود از جامعه زمان خود گفته اند و زشتی ها و زیبایی های آن را به تصویر کشیده اند. شعر الیل فی مکان از بیاتی و زمستان از اخوان نمونه های ارزشمندی هستند که حقیقت های تلخ جامعه برای مخاطب به خوبی ترسیم شده است. این پژوهش سعی دارد به روش توصیفی تحلیلی و به کمک مکتب آمریکایی این دو شعر را مورد تطبیق قرار داده سپس شباهت ها و تفاوت های هر یک را بیان کند. یافته ها نشان میدهد که دو شاعر معتقدند که انسان معاصر در رنج و عذاب است و حکومت عامل اساسی این رنج و بدبختی است. بنابراین بن مایه شعر هر دو شاعر، سیاسی است که بر تعهد و التزام آنان به جامعه خود گواهی می دهد. اما از نقاط اختلاف این دو شاعر می توان گفت؛ بیانی معتقد است حکومت از آن شب است صدای هر جوانمردی در آن خاموش است و اخوان معتقد است که حکومت از آن زمستان است و سوزش آن برای همه مردم جامعه دردناک و عذاب آور است. از سویی الیباتی در ترسیم نابسامانی جامعه ابتدا از جهان، سخن گفته سپس به هر و نیشابور می رسد یعنی از کل به جزء می رسد اما اخوان برعکس عمل کرده است و از جزء به کل می رسد بدین معنا که از پاسخ داده نشدن سلام شروع می شود و با دلگیر بودن هواکوتاهی سقف آسمان ادامه می یابد.

کلیدواژه ها:

اللیل فی کل مکان ، زمستان ، جامعه خفقان آلود