امضاء دیجیتال

قانون فناوری اطلاعات، امضای دیجیتالی را به عنوان وسیله احراز هویت و امنیت اسناد الکترونیکی می داند. امضای دیجیتال یک نشانه الکترونیکی است که اتصال بین یک نهاد و یک رکورد داده را ایجاد می کند که به منظور اعتبارسنجی و تایید اعتبار استاد الکترونیکی مورد استفاده قرار میگیرند و به فرایند گواهینامه صدور محتویات سند اشاره دارد، در حالی که احراز هویت به فرایند گواهی فرستنده سند اشاره دارد. می توان گفت که امضای دیجیتالی یک نسخه الکترونیکی از امضای دست نوشته است. امضاء کننده از کلید خصوصی خود برای ایجاد امضای دیجیتالی برای یک سند استفاده می کند و برای رمزنگاری آن از کلید عمومی استفاده می شود و این اطمینان را می دهد که محتوای اصلی پیام یا سند فرستاده شده بدون تغییر است. ماهیت متنوع آن مکانیزم آسان، سریع، دقیق و راحت برای ایجاد، ذخیره، انتقال و بازیابی داده ها بدون استفاده از فرمت های کاغذی مبتنی بر سنتی است. این باعث افزایش استفاده از تکنولوژی دیجیتال در زندگی روزمره می شود که جهان را به اینترنت هدایت می کند که به نوبه خود باعث افزایش وابستگی تکنولوژی شده است. معاملات تجاری، ارتباطات و داده های رسمی به طور فزاینده ای در فضای مجازی انجام می شود. دنیای پیرامون از کار بر روی کاغذ به دیجیتال تبدیل شده است. این مطالعه در اطراف حداکثر اطلاعات مربوط به امضای دیجیتال، آینده فناوری اطلاعات متمرکز است.|

کلیدواژه ها:

احراز هویت ، امضاء دیجیتال ، رمزنگاری ، کلید خصوصی ، کلید عمومی