ریحانه فراصت - کارشناسی تربیت معلم قرآن مجید، دانشکده علوم قرآنی میبد
مجتبی محمدی مزرعه شاهی - عضو هیات علمی دانشگاه علوم ومعارف قرآن کریم(علوم و معارف قرآن کریم میبد)

با ظهور اسلام در ایران ورواج تعالیم آن میان مردم، ادیبان ودانشمندان زیادی همچون دیگران سعی به بهره جستن از تعالیم والای آن داشتند. قرآن؛ معجزه ی پیامبر خاتم(صلی الله علیه وآله وسلم) همواره مورد نظر وتوجه شاعران وادیبان ایرانی در طی قرون مختلف قرار گرفته است. از همین رو شعرا با قرار دادن اشعار خود در کنار این آیات وتاثیر پذیری از آن به کلامشان جانی تازه بخشیدند و اشعاری جاودانه خلق کردند به گونه ای که دیوان های شعرشان لازمه ی محافل ومجالس مردمی واقع شد. در روزگاری که دشمنان اسلام می کوشیدند که مردم به خصوص جوانان را از آموزه های دینی جدا کنند این اشعارو ایبات که نشات گرفته از قران وحدیث بود توانست کمک به سزایی برای جوامع باشد وآنان را به سمت وسوی تعالیم دینی سوق بخشد. در این پژوهش به بررسی گوشه ای تجلی قران وحدیث در اشعار فردوسی پرداخته شده است.

قرآن، فردوسی، شعر، تجلی، ادیبات