مروری بر مفهوم پدیدارشناسی در معماری و شهرسازی

مقاله پیش رو در رابطه با پدیدارشناسی در معماری و شهرسازی است. بی شک معماری و شهرسازی یکی از مهمترین عرصه هاست که پدیدارشناسی در آن تاثیرات زیادی گذاشته است. پس از آزمون معماری مدرن و آموزه های آن در تولید و توسعه معماری و شهرسازی قرن بیستم و بحرانهای حاصل از آن، معماران و منتقدان معماری در جستجوی نقطه عزیمتی مطمئن تر، جامع تر، و دقیق تر بودند تا به کمک آن خوانشی ژرف از معماری و محیط خویش ارائه دهند که از یکسو از سطحی نگری ها و تعمیم های معماری مدرن به دور باشد و از دیگر سو افقی نو بر هستی و سویه های وجودی انسان و فضا بگشاید. در این تلاش گسترده، برخی از معماران و نظریه پردازان در دهه های شصت و هفتاد میلادی به توانمندیهای پدیدارشناسی آگاهی یافتند و در صدد تبیین نگرشی نو بر پایه آموزه های فلسفی پدیدارشناسی بر آمدند. این فرایند، که شاید بتوان آن را معمارانیدن فلسفه پدیدارشناسی خواند بی شک چهره های برجسته ای دارد که مطالعه اندیشه های آنها جهت درک ماهیت این خوانش ضرورت دارد. روش تحقیق حاضر بصورت توصیفی و تحلیلی از نوع کتابخانه ای می باشد. هدف از این پژوهش شناسایی مفهوم پدیدار شناسی در معماری و شهرسازی و تاثیر آن بر حیطه علم معماری و شهرسازی و ارتباط پدیدارشناسی با آنهاست.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، معماری ، محیط ، شهرسازی