مریم سازگار - دانشجوی دکتری ادبیات فارسی دانشگاه آزاد واحد مشهد

سابقه ی استفاده از فعل های پیشوندی در زبان ایرانی به دوره ی باستان می رسد؛ در دوره میانه برخی ازپیشوند های به کار رفته در فارسی باستان ، متروک می شود و تعدادی دیگر با اندکی تغییر به فارسی دری راه پیدا می کند و شماری در ردیف پیشوند های زاید قرار می گیرد. امروزه بسیاری از پیشوند های به کار گرفته شده در فارسی میانه، همچنان به همان صورت به حیات خویش ادامه می دهند . در این پژو هش در آغاز به انواع پیشوند های به کار رفته در تاریخ سیستان نگاهی گذرا شده است و سپس از لحاظ دستوری ومعنایی و کاربرد هر یک از آنها در جمله و مطابقت دستوری فعل های پیشوندی با ویژگی های سبکی و دستوری این دوره، مورد بررسی قرار گرفته است . بر اساس این پژوهش بسامد فعل های پیشوندی کتاب مذکور نسبت به متون دوره ی اخیر بسیار بالاتر است و برخی از فعل های پیشوندهای آن ، معادلی برابر با فعل ساده و مرکب دارند وتعدد وجوه فعلی از ویژگی های سبکی این دوره است و انواع پیشوندی کهن ساختار، متروک، زاید ووپیشوند های بی تاثیر در معنی ، آنهایی که تضاد معنایی ایجاد می کنند در تاریخ مذکور دارای بسامد هستند.

تاریخ سیستان، فعل پیشوندی، پیشوند، فعل ساده و مرکب ، وجوه افعال.