ادبیات درمانی در مثنوی مولانا

هدف این پژوهش تبیین اندیشه های نوین ادبیات درمانی در مثنوی است .مولانا برای ارشاد مریدانش و اصلاح برخی افکار مردم هم روز گار خود ، دست به خلق و باز سازی قصه های آموزنده ای زده است که از آن زمان تا کنون ، مطالب آن مورد استفاده گروه های زیادی از ادیبان و روان شناسان قرار گرفته است. مولانا در قصه های مثنوی که با به کار گیری شگرد های شاعرانه احساس همدردی انسان را با لحن خاصی را القا می کند که جذاب است. در روایت قصه ها ، موشکافی هوشمندانه ای از روحیات انسان ها به تصویر کشیده شده است . محتوای ادبی موجود در مثنوی و غزلیات مولانا می تواند وسیله ای برای معنادار ، شاد و خشنود زندگی کردن باشد . تا به حال شعر و قصه هایی را شنیده یا خوانده ایم که تاثیر عمیقی در خود آگاه و نا خود آگاه ما داشته است . پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی نوشته شده و ابزار گرد آوری اطلاعات آن کتاب خانه ای و از طریق فیش برداری بوده است . در پژوهش حاضر می خواهیم بدانیم ادبیات، خصوصا قصه، چه تاثیر مثبتی در درمان ، زدودن غم ها و ایجاد زندگی دل پذیر برای انسان دارد. مطالعه ی کتاب پر محتوایی چون مثنوی معنوی به ما می گوید چگونه افراد جامعه می توانند با کمک گرفتن از تعالیم ارزشمند اخلاقی ، هویت انسانی خود را بهتر دریابند و قصه را نقد حال خود بدانند . انسان ها می توانند، برای بهتر ساختن زندگی فردی و اجتماعی خود از ادبیات آگاهی بخش و درمان گر بیاموزند ؛ تا کاستی های فکری و روحیشان اصلاح شود و خصوصیات انسانی مجال بروز بهتری پیداکند.

کلیدواژه ها:

درمان ، قصه ، شادی ، عرفان ، ادبیات