بررسی زیرساخت های توسعه در شهرستان های استان کرمانشاه

نظریات مختلفی پس از جنگ جهانی دوم جهت تبیین و حل مسائل دنیای توسعه نیافته توسط نظریه پردازان ارائه شده است. هر یک از این نظریات با توجه به خاستگاه زمانی و مکانی خود بر متغیرهای متفاوتی جهت دستیابی به توسعه متمرکز بوده اند. نظریات ابتدایی با محوریت رشد اقتصادی و تاکید بر سرمایه های فیزیکی مطرح شد. اما بتدریج با تکامل نظریاتتوسعه عوامل دیگری همچون سرمایه های انسانی، فرهنگی، اجتماعی و عوامل تهادی به عنوان زیرساخت های اصلی توسعه در مرکز توجه قرار گرفت. با توجه به اهمیت سرمایه های مذکور، پژوهش حاضر با هدف بررسی زیرساخت های توسعه در سطح شهرستان های استان کرمانشاه طراحی گردید. به همین منظور، برخورداری هر شهرستان از زیرساخت های مورد نیاز توسعه با روش کتابخانه ای اسنادی، در قالب هفت گروه سرمایه مجزا مورد ارزیابی قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده، بیشترین تمرکز سرمایه های طبیعی و فیزیکی به ترتیب به شهرستان های کرمانشاه (شاخص 0.9 ) و قصرشیرین (شاخص 0.5 ) اختصاص داشته است. شهرستان کرمانشاه همچنین دارای رتبه نخست برخورداری از زیرساخت های فیزیکی بخش صنعت و سرمایه های مالی است. نتایج حاکی از شکاف قابل ملاحظه در برخورداری از گروه های سرمایه ای مختلف به ویژه در سه گروه مذکور، بین مناطق مختلف استان است. به علاوه این عدم توازن در رابطه با نسبت سرمایه های به کار گرفته شده در هر شهرستان نیز کاملا مشهود است. به طوری که مرکز استان، از لحاظ سرمایه های نهادی و فرهنگی در وضعیت نامناسبی قرار دارد.

کلیدواژه ها:

سرمایه ، توسعه ، استان کرمانشاه