فرزاد خلیفه - کارشناس ارشد حقوق جزا و جرمشناسی، مدرس دانشگاه پیام نور

از آنجایی که صنعت دریانوردی یکی از مهمترین صنایع کشور در جهت حمل بار و مسافر محسوب میشود و تحقق این حمل و نقل مستلزم این استکه کشتیها از ایمنی لازم برخوردار باشند و نقش غیر قابل انکار ایمنی کشتیها در سالهای اخیر مورد توجه دولتها و مجامع بین المللی قرار گرفته است. جرق6ه های تاسیس چنین کنوانسیونی در سال 1912 و پس از فاجعه ای که برای کشتی تایتانیک در هنگام سفر از بندر ساوت همپتون انگلستان به نیویوک کهبه عل6ت برخورد با کوه یخی غرق شد و تعداد زیادی از مسافران و خدمه آن جان خود را از دست دادند، خورده شد. هدف اولیه از تشکیل این معاهده مشخصکردن حداقل استانداردهای ساخت ، تجهیزات و عملیات کشتی است که با ایمنی کشتی سازگار است و این معاهده به مرور زمان تکمیل شده و در سالهای متمادی تدوین شده است و در سال 1974 تصویب شده است .کشور ها باید برای بررسی ایمنی کشتیهای خود اقدامات بازرسی و نظارتی لازم را انجام دهند و با صدور گواهینامه های لازم صلاحیت دریا نوردی کشتیها را ارزیابی کنند. جمهوری اسلامی ایران نیز پس از فراهم سازی اجرای این کنوانسیون در سازمان بنادر و کشتیرانی در سال 1373 به این کنوانسیون ملحق شده است و در سالهای اخیر با انجام بازرسیهای لازم و سیاستگذاری در این خصوص پیشرفتهای چشمگیری داشته است ولی هنوز تا تحقق کامل این موضوع فاصله زیادی وجود دارد و باید مقررات سختگیرانه تری نسبت به ایمنیسازی کشتیها انجام گیرد تا شاهد حوادث مرگبار و دلخراش برای کشتیها و کارکنان آن نباشیم .