غلامرضا نوری - استادیار دانشکده جغرافیا و برنامه ریزی محیطی، دانشگاه سیستان و بلوچستان
سمانه سارانی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی توریسم ، دانشگاه سیتان و بلوچستان
ملیحه روستایی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه پیام نور بیرجند

    توریسم­درمانی یعنی برخورداری از امکانات­درمانی یا بهبود برخی بیماری­های گردشگران با استفاده از منابع طبیعی، به­عبارت دیگر سفر به قصد درمان عارضه­جسمی خاص مانند؛ بیماری­پوستی (پسوریازیس­)، آرتریت، روماتیسم، یا مشکلات تنفسی با استفاده از منابع طبیعی نظیر چشمه­های آبگرم و معدنی، دریاچه­های نمک، لجن، شن رادیواکتیو، حمام­های گیاهی، نور آفتاب و آب وهوا می­باشد. هدف از این پژوهش بررسی توانمندی­های ­منطقه شکار ممنوع بزمان در زمینه جذب توریسم درمانی و ارائه برنامه استراتژیک و توسعه آن است. روش انجام این تحقیق توصیفی تحلیلی با استفاده از روش برنامه­ریزی استراتژیک (SWOT) برای شناسایی نقاط قوت­، ضعف درونی و فرصتها و تهدیدات بیرونی توسعه توریسم درمانی در این شهر بوده است. نتایج حاصل از کاربرد روش حاکی است نقاط قوت وفرصت­های موجود برای توسعه این فعالیت درقیاس با تنگناها و نقاط ضعف درونی و نیز تهدیدات بیرونی به مراتب بیشتر بوده و بر این اساس تدوین استراتژی­های توسعه­ای (so) برای توسعه این بخش در اولویت قرار گرفته­اند. همینطور تجزیه و تحلیل یافته­های تحقیق حکایت از این دارد که مشکلات مربوط به ناشناخته ماندن توریسم درمانی درمنطقه شکار ممنوع بزمان و نبود برنامه­ریزی منسجم و هماهنگ با توجه به ماهیت فعالیت توریسم­درمانی به­عنوان امری بین دستگاهی از مواردی است که باید برای توسعه توریسم درمانی کشور به رفع آن پرداخت. امکانات و تجهیزات زیربنایی هر منطقه به­عنوان یکی از بنیادی­ترین اشکال عرضه در صنعت گردشگری، بیشترین حجم درآمد­زایی را برای جوامع میزبان پس از صنعت حمل و نقل و جابه جایی گردشگران به­وجود می­آورد.

برنامه ریزی استراتژیک, گردشگری درمانی, مدل SWOT, منطقه شکار ممنوع بزمان