معصومه ذاکرزاده - کارشناس ارشد عمران، راه و ترابری
یوسف رضایی - استادیار گروه عمران، دانشکده مهندسی دانشگاه بوعلی سینا

از آنجایی که گسترش شهرنشینی و همچنین افزایش جمعیت منجر به ازدیاد خودروهای شخصی شده است و گسترش استفاده از خودروها، منجر به افزایش تعداد تصادفات درون شهری و برون شهری گردیده است، بایستی اقداماتی جهت کاهش تصادفات صورت پذیرد. اولین گام جهت کاهش تصادفات، شناسایی نقاظ حادثه خیز می باشد و از آنجایی که شناسایی نقاط حادثه خیز کار آسانی نمی باشد و بایستی مطالعات و پژوهش های زیادی صورت گیرد، لذا برای حصول نتایج مناسب برای تعیین نقاط حادثه خیز، در این پژوهش سعی شده تا از روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی و شاخص همپوشانی در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده گردد. روند پژوهش به این ترتیب است که در ابتدا از بین داده های جمع آوری شده مربوط به تصادف، با توجه به طنالعات صورت گرفته از مقالات و پژوهش های گذشته، پارامترهای تاثیرگذار در وقوع تصادفات بررسی شده و از میان آنها پارامترهای مربوط به علت تامه تصادفات را استخراج کرده و سپس از سیستم اطلاعات مکانی و فرآیند تصمیم گیری چند معیاره فازی جهت تعیین نقاط حادثه خیز استفاده شده است. طی فرآیند تصمیم گیری چند معیاره به وزن دهی پارامترها پرداخته و برای هر نقطه، شاخص حادثه خیزی، تعیین گردیده است. در ادامه، با استفاده از آنالیزهای GIS و هم پوشانی وزن دار نقاط حادثه خیز، حادثه خیزترین نقاط مشخص گردیده است. در منطقه مورد مطالعه تقاطع های نجفی، مزداگینه، امام علاقبندیان، ارتش میدان صدا و سیما، بسیج فرهنگیان حادثه خیزترین تقاطع شناخته شدند. در نهایت به بررسی و تحلیل طرح هندسی تقاطع هایی که حادثه خیزترین شناخته شده اند، پرداخته شده و دلایلی وقوع حادثه ارائه گردیده است که مهمترین عوامل برای منطقه مورد مطالعه عدم وجود خطوط ایست و گذرگاه عرضی عابر پیاده و رابط پیاده رو و محدودیت عرض معبر می باشند.

طرح هندسی تقاطع، سیستم اطلاعات جغرافیایی، تقاطع های حادثه خیز، تصادفات، فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی