کارکرد رنگ سپید در اشعار خاقانی

عنصر رنگ به عنوان یکی از عناصر دیداری، جایگاه برجسته ای در خلق آثار هنری دارد. تاثیرگذاری این پدیده بر مخاطب، موجب شده است تا شاعران با استفاده از قابلیتها و ویژگی تاویل پذیری آن، تصاویر شعری بدیعی خلق کنند. آنچه در آثار ادبی زمینه را برای بحث در این زمینه فراهم می سازد، مفاهیم نمادینی است که رنگ ها به خود میگیرند، امری که گاه این آثار را در لایه ای از ابهام قرار میدهد و دقت و تحلیل عمیق مخاطب را از اثر میطلبد. شاعران برای انتخاب رنگ به عوامل متعددی توجه دارند که از جمله آنها میتوان به مسائل زیبایی شناختی، حالات روحی و روانی شاعر، محیط جغرافیایی، عوامل فرهنگی و نظیر آن اشاره کرد. عنصر رنگ کارکرد ویژه ای در اشعار خاقانی دارد. او با استفاده از رنگ واژه ها ترکیبات و مضامین شاعرانه ای را پدید آورده است که تامل در بسامد و کارکرد آنها ابعادی جدید از شخصیت روانی او را برای محققان مشخص خواهد نمود. در پژوهش حاضر سعی میشود تا با استفاده از قواعد رنگشناسی، کارکرد رنگ سفید در دیوان خاقانی مورد بررسی قرار گیرد. رنگ سپید در دیوان خاقانی از پرکاربردترین رنگهاست که دلالتهای معنایی متفاوت و گاها متناقضی دارد. این رنگ همراه با متعلقاتش حدود 160 بار در دیوان خاقانی به کار رفته است. این رنگ اغلب با واژه سپید و در مواردی با واژه ها و ترکیبات بیضا، یمانی، روم، نقره خنگ، ردای صبح، لباس احرام، آیینه سیما، کافوری، کبوتر فام و... بیان شده است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی رنگ ، خاقانی ، رنگ سفید ، ردای صبح ، معنای متناقض.