جواد عصاررودی - دانشجوی دکتری ادبیات فارسی دانشگاه سیستان وبلوچستان
محمود عباسی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان

زمان از جمله مولفه های اصلی فعل است که هر قومی به صورت های مختلف آن را به­کاربرده اند. از آنجا که ترجمه کهن قرآن قدس، ترجمه ای تحت اللفظی است، رابطه ای تطبیقی بین دو زبان فارسی و عربی برقرارنموده، زمان های متفاوت فعل را به صورت های کهن یا با تغییرات آوایی یا متناسب با برخی از لهجه های مرسوم و در برخی موارد با شکل ویژه ای مطرح نموده­است.در این پژوهش سعی شده تا فعل های مختلفی که مترجم قرآن قدس استفاده­کرده، به دقت از لحاظ زمانی مورد بررسی قرارگیرد. رابطه ای که بین این ترجمه با فارسی جدید و فارسی میانه، در استفاده از جزء صرفی ب بر صیغه های ماضی، مضارع و امر، آوردن ی در پایان فعل ماضی و شکل خاص برخی از فعل ها وجود دارد، نشان دهنده قدمت این ترجمه می باشد. حاصل این جستجو، انواع مختلف فعل های فارسی از لحاظ زمانی است که در قرآن قدس به­کار رفته و بیانگر تحولاتی است که در برخی از آن ها رخ داده است.

قرآن قدس, فعل, دستور زبان, زمان