مقایسه استحکام باند برشی کامپوزیت به گلاس آینومر تغییر یافته با رزین با کاربرد عوامل باندینگ نسل پنجم دارای حلال های مختلف

مقدمه: تکنیک ساندویچ یکی از روش های متداول در دندانپزشکی است که در آن گلاس آینومرهای تغییر یافته با رزین با توجه به مزیت هایی چون آزاد سازی فلوراید و چسبندگی به ساختمان دندان، همراه با ترمیم های کامپوزیت استفاده می شوند. هدف از این مطالعه بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر نوری و کامپوزیت با استفاده از عوامل اتصال دهنده دارای حلال های متفاوت می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 80 نمونه گلاس آینومر نوری GC FUJI 2LC آماده سازی شد. در گروه اول بدون استفاده از عامل باندینگ و در سه گروه دیگر با استفاده از عوامل باندینگ Single bond، One step plus و TG bond رزین کامپوزیت به گلاس آینومر متصل شد. پس از یک هفته نگهداری نمونه ها داخل آب مقطر در دستگاه انکوباتور با دمای 5/37 درجه سانتی گراد، توسط دستگاه تست یونیورسال، استحکام باند برشی بر حسب مگاپاسکال اندازه گیری شد. آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون LSD جهت تحلیل داده هاو مقایسه بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: بیشترین مقدار استحکام باند مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ TG bond (99/12 مگاپاسکال) و کمترین مقدار مربوط به گروه کنترل (3/5 مگاپاسکال) بود. میانگین استحکام باند برشی در چهار گروه تفاوت آماری معنی داری داشت. (001/P=) نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه بیشترین استحکام باند برشی بین گلاس آینومر تقویت شده با رزین و کامپوزیت مربوط به عامل باندینگ TG bond بود که می تواند به دلیل وجود آب در ترکیب باندینگ و اثر آن به عنوان مرطوب کننده گلاس آینومر و به دنبال آن چسبندگی بیشتر کامپوزیت باشد.

کلیدواژه ها:

استحکام باند برشی ، کامپوزیت رزین ، گلاس آینومر ، عامل باندینگ