احمد شفیق رسولیار - استاد دانشگاه هرات – افغانستان

شاهنامه سند روشن اصالت وهویت ماست واین شاهکار فکر و نبوغ بشری به مثابه بحربیکران پر ازلولوی آبدار و سرشار از جواهر شاهوار است . پاره یی ازین دفتر که حدیث حماسه های ملی و اسطوره های میهنی بوده ودر اعماق تاریخ و فرهنگ کهن ما ریشه داشته و از اصلی به نسلی به ما رسیده است. یکی از سرچشمه های آن آیین مزد یسنا وسایر پدیده های ذهنی و معنوی مردم ماست که در درازی زمان در خشیده است . سالار خراسان آنهمه افسانه های نغز ومعارف پر مغز را که نتیجه بسیار طبعی زندگانی دهگانان آزاده والانژاد خاور زمین را درنسج کلام خود با مهارت و استادی جا داده و به نحو نیکو پرورده است. با کاوش و پژوهش گذرا درین سفینه دری، به یک رشته آیین ها و آداب دست می یازیم که در آن روزگاران و حتی پیش از آن مقبول و متداول بوده و امروزسایه روشن آن رسوم و سنن را در بین ملل مترقی جهان می بینیم که هنوز به کار می برند. پاره یی ازین رواجها که اکنون از میان رفته، نشانه فرهنگ متعالی و انسان سازمردم ماست . درین مختصرپاره یی ازین عادات ورسوم را برمی گزینیم وشرح می دهیم تا چه قبول افتد و چه درنظرآید.

شاهنامه ، آیین ها ، عرف ، آداب