اثربخشی درمان مبتنی برشفقت بر تکانشپذیری،حساسیت بین فردی وخودزنی در افراد دارای اختلال شخصیت مرزی

این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تکانش پذیری، حساسیت بین فردی و خودزنی در افراد دارای اختلال شخصیت مرزی با سابقه خودزنی انجام شده است. این پژوهش در چارچوب طرح تک آزمودنی با یک خط پایه، با شروع همزمان، طی 9 جلسه به مدت یک ساعت بر روی پنج بیمار و یک دوره پیگیری سه ماهه صورت گرفت. جامعه آماری در این پژوهش، بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بودند که از میان آن ها 5 نفر با تشخیص اختلال شخصیت مرزی و با توجه به داوطلب بودن و تطبیق با معیارهای پژوهش به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند که بر اساس تشخیص روان پزشک دارای این اختلال تشخیص داده شده بودند. داده ها از طریق پرسشنامه هوش هیجانی (بار-ان،1980) و خرده مقیاس های تکانش پذیری و حساسیت بین فردی جمع آوری شد. تحلیل داده ها به وسیله نمودار و ضریب تغییر، نشان داد که مداخله به عمل آمده تغییرات معنادار و قابل توجهی در نشانه ها و اعمال خودزنی بیماران مرزی ایجاد کرده است. مداخلات درمان مبتنی بر شفقت بر تکانش پذیری، حساسیت بین فردی و خودزنی در افراد دارای اختلال شخصیت مرزی موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت مرزی ، خودزنی ، درمان مبتنی بر شفقت ، تکانش پذیری ، حساسیت بین فردی