اثر بخشی بازی درمانی رفتاری شناختی بر کاهش علائم اختلال سلوک در کودکان پسر 8-12 ساله مبتلا به آن در کانون اصلاح و تربیت شهر مشهد

مقدمه و هدف: بازی به عنوان ابزاری اساسی در بروز احساسات، افکار و رفتار کودک نقش مهمی در سلامتی کودکان به عهده داشته و از رویکردهای نظری مختلفی قابل بررسی است. این پژوهش حاضر با هدف کلی تعیین میزان اثربخشی روش بازی درمانی رفتاری – شناختی بر کاهش پرخاشگری، رفتار تهاجمی و سرقت کودکان پسر 12-8 مبتلا به اختلال سلوک در کودکان در کانون اصلاح و تربیت شهر مشهد انجام گرفته است .روش بررسی: در این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون ،25 کودک مبتلا به اختلال سلوک با روش نمونه گیری هدفمند و متناسب با ملاک های ورود از کانون اصلاح و تربیت شهر مشهد به تصادف به عنوان نمونه انتخاب شدند . ابتدا علایم اختلال سلوک نمونه با دو چک لیست والدین و معلمان پرسشنامه علایم مرضی کودکان یاCSI-4 (توکلی زاده (1375، بخش اختلال سلوک آن ارزیابی شدند، سپس نمونه طی 10 جلسه بازی درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری قرار گرفتند، در ادامه پس آزمون یاد شده اجرا و داده های بدست آمده با برنامه نرم افزار SPSS و آزمون t گروه های همبسته تجزیه و تحلیل شدند .نتایج: مقایسه نتایج نمونه در قبل و بعد از برنامه آموزشی نشان داد بازی درمانی شناختی- رفتاری بر کاهش علایم سلوک شامل علایم پرخاشگریp> 0/01، تهاجمp> 0/01 و سرقت p> 0/01 تاثیر معنی دار داشته است .نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی- رفتاری به عنوان یک روش درمانی می تواند توسط افراد مجرب در مراکز بهداشتی- درمانی مورد استفاده قرار گیرد .

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، پرخاشگری ، اختلال سلوک