بررسی اثر مهاری نانوکپسول های پلیمری تاموکسیفن بر رده سلولی MCF-7 حاوی رسپتور استروژن

سرطان سینه بیماری چند عاملی و پیچیده ای است که فاکتورهای ژنتیکی و محیطی زیادی در آن دخالت دارند. درمان سرطان با روش های مختلف جراحی، رادیوتراپی، شیمی درمانی، هورمون درمانی یا ترکیبی از چند روش صورت می گیرد. تاموکسیفن در درمان سرطان های پاسخ دهنده به هورمون تجویز می شود و مانع جایگزینی استروژن در سلول های سرطانی می گردد که متاسفانه در یک سوم موارد نسبت به آن مقاومت ایجاد می شود و دارای عوارضی جانبی ترومبوفیلی، سرطان رحم و ... می باشد. برای کم کردن این عوارض و بهبود دارو انواع سیستم های دارو رسانی توسعه یافته اند. در این تحقیق سمیت نانوکپسول های پلیمری پلی لاکتیک اسید بارگذاری شده با داروی ضد سرطان تاموکسیفن بر روی رده سلولی سرطانی پستان (MCF-7) مورد ارزیابی قرار گرفت. اثر سمیت نانوکپسول PLA-TAM در غلظت های 50، 100، 150 و 200 میکروگرم بر میلی لیتر، در زمان های 24 و 96 ساعت بر روی سلول های MCF-7 ارزیابی شد. در این تست آنزیم های میتوکندریابی سلول های زنده رنگ MTT را به بلورهای بنفش رنگ فرمازان تغییر می دهند و میزان فرمازان معرف درصد زیستایی سلول است. در تمام شرایط با افزایش زمان از 24 به 96 ساعت و افزایش غلظت دارو از 50 به 200 میکروگرم بر میلی لیتر، خاصیت سایتوتوکسیک دارو بر روی رده سلولی MCF-7 افزایش یافته و رشد سلول ها بطور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافته است. میزان IC50 نانوکپسول PLA-TAM در مدت 24 ساعت 109 میکروگرم بر میلی لیتر و در مدت 96 ساعت 32 میکروگرم بر میلی لیتر می باشد که نشان دهنده افزایش درصد کشندگی سلول های سرطانی به میزان 34 درصد است.

کلیدواژه ها:

ضد سرطان ، پلی لاکتیک اسید ، تاموکسیفن ، MCF-7