اثر هیستیدین بر سطح سرمی گلی اکسال در موش های صحرایی دیابتی نوع 2

دیابت یک اختلال متابولیکی است که در نتیجه نقص در ترشح انسولین و یا مقاومت محیطی به انسولین ایجاد می گردد و در نتیجه هیپرگلیسمی و عدم تحمل گلوکز حاصل می گردد. هم اکنون در جهان حدود 400 میلیون نفر به دیابت مبتلا هستند که پیش بینی می شود این رقم در سال 2035 به بیش از 600 میلیون نفر افزایش می یابد. فاکتورهای مختلفی در ایجاد عوارض عروقی و التهاب نقش دارند که از جمله ترکیب گلیکه گلی اکسال می باشد. سطح سرمی گلی اکسال که ترکیبی گلیکه است و در ایجاد استرس کربونیل نقش دارد در بیماری دیابت افزایش می یابد. در این مطالعه 30 موش صحرایی نر نژاد ویستار به سه گروه تقسیم بندی شدند: 1- گروه کنترل سالمف 2- گروه کنترل دیابتی که با تزریق 110 میلی گرم بر کیلوگرم نیکوتین آمید و 60 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین به صورت داخل صفاقی دیابتی شدند، 3- گروه دیابتی درمان شده با هیستیدین، پس از القای دیابت، موش ها روزانه بصورت خوراکی هیستیدین با دوز 1 گرم بر کیلوگرم و به مدت 7 هفته تحت درمان قرار گرفتند. سپس حیوانات را بیهوش کرده و خونگیری از قلب انجام شد و سرم جداسازی گردید. جهت سنجش گلیاکسال از روش HPLC فاز معکوس استفاده می شود. این ترکیب بوسیله O- فنیلن دی آمین 10 میلی مولار مشتق سازی شده و در طول موج 315 نانومتر در برابر استاندارد گلی اکسال تعیین مقدار گردید. نتایج نشان داد سطح گلی اکسال در رت های دیابتی تیمار شده با هیستیدین در مقایسه با گروه کنترل دیابتی به طور معناداری کاهش می یابد (p<0/05). با توجه به نتایج بدست آمده هیستیدین می تواند به عنوان ترکیبی ضد گلیکه در کاهش عوارض دیابت و کاهش سطح سرمی گلی اکسال موثر باشد.

کلیدواژه ها:

هیستیدین ، دیابت ، گلی اکسال ، موش صحرایی