مهناز مصری پورعلویجه - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
غلامحسن واعظی - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
مهدی خاکساری - گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران
فریبا یحیایی - گروه دندانپزشکی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران

متامفتامین یا شیشه محرک قوی دستگاه عصبی مرکزی می باشد که عملکرد نوروترنسمیترهای خاصی در مغز را تقلید می کند و باعث آزاد سازی دوپامین و سروتونین و افزایش مقدار گلوتامات در مغز می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر بربرین بر بهبود عملکرد حرکتی و میزان اضطراب و وزن و مصرف غذا در موش صحرایی دارای اعتیاد به متامفتامین صورت گرفت. در این مطالعه، 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند که شامل: شاهد، دارای اعتیاد به مت آمفتامین، دارای اعتیاد به مت آمفتامین که در دوره سه هفته ای خروج، بربرین هیدروکلراید (100 میلی گرم بر کیلوگرم در روز) دریافت کردند. دو گروه اعتیادی، متامفتامین را برای دو هفته (تا دوز 12 میلی گرم بر کیلوگرم در روز) دریافت کرده بودند. سپس در پایان سه هفته ترک، فعالیت حرکتی و میزان اضطراب موش ها با آزمون های رفتاری open field و ماز مرتفع بعلاوه مورد ارزیابی قرار گرفتند. بطور روزانه میزان وزن و مصرف غذا نیز اندازه گیری شد. دو هفته اعتیاد به مت آمفتامین، اختلال عملکرد حرکتی و اضطرابی و کاهش وزن و میزان مصرف غلذا را در موش ها ایجاد کرد و درمان سه هفته ای با بربرین هیدروکلراید سبب افزایش معنی داری در open field از جهت درصد تحرک و درصد حرکت در مرکز به محیط نسبت به گروه فاقد درمان (p<0/05) گردید. همچنین این گروه افزایش معنی داری در ماز مرتفع از نظر درصد میزان مسافت حرکت و زمان بودن در بازوهای باز به بسته نسبت به گروه فاقد درمان نشان داد (p<0/05). میزان افزایش وزن و مصرف غذا نیز با روند ملایم تری طی دوره ترک افزایش نشان داد. تجویز بربرین هیدروکلرید به مدت 3 هفته در دوره ترک، باعث بهبود اختلال عملکرد حرکتی و اضطراب در معتادان متامفتامین می شود.

اعتیاد، مت آمفتامین، اضطراب، اختلالات حرکتی