نادیده گرفتن حقوق معلولان و سالخوردگان در طراحی و اجرای مبلمان شهری

بخش قابل توجهی از افراد جامعه در زمره گروه های کم توان جسمی قرار دارند. سالمندان، معلولین، کودکان، خانمهای باردار از جمله این گروه ها هستند. هر یک از گروه های کم توان دارای مقتضیات و نیازهای خاصی است که معمولا مغایر با سایر گروه ها نیست. این ویژگی ها باید مورد بررسی و شناسایی قرار گرفته و به نحو مقتضی در طراحی معابر ملحوظ گردد. اهداف مناسب سازی غالبا از طریق اصلاح یا تطبیق ضوابط و معیارهای طراحی هندسی معابر عمومی حاصل می شود. در بعضی موارد نیاز به طراحی و احداث تسهیات خاص وجود دارد.در این مقاله ضمن ارائه یک چارچوب برنامه ریزی برای مناسب سازی محیط شهری برخی اصول و ضوابط مبلمان ویژه معلولان و سالخوردگان بیان می شود. چارچوب ارائه شده از ویژگی های یک برنامه سیستماتیک برخوردار است که در آن از بررسی مسائل، اهداف و مقاصد آغاز شده و نهایتا به ارائه، ارزیابی و انتخاب گزینه برتر پایان می پذیرد. از این دیدگاه مساله تسهیلات مناسب سازی محیط شهری یک موضوع راهبردی است که با توجه به ابعاد آن در هر محل خاص راه حل های مقتضی را می طللبد. در این پژوهش همچنین به این نکته ضروری اشاره و پرداخته می شود که برای رفت و آمد معلولین نه فقط یک سیستم حمل و نقل مناسب برای جابجایی معلولین ضروری است بلکه در نظر گرفتن تسهیلات لازم و توجه به نکاتی به ظاهر ساده ولی بسیار با اهمیت نظیر عدم وجود حفره ها و چاله های کوچک اختلاف سطح بین پیاده رو و مسیرهایی که معلولین جسمی با وسایل ویژه حرکت می کنند، مجموعه ی این تمهیدات و تسهیلات در راستای حقوق معلولان و سالخوردگان است.

کلیدواژه ها:

مبلمان شهری ، معلولان ، سالخوردگان ، مناسب سازی