علیرضا آتش زر - دانشجوی کارشناسی دبیری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان شهید مقصودی همدان

مولانا جلال الدین بلخی واثر شریف او یعنی مثنوی معنوی، به دلیل راهنمایی جوامع بشری توسط عرفانعملی مولانایی، از اهمیت بسزایی برخوردار است. یکی از موضوعات بسیار مهم در زمینه ی زندگی شخصیانسان ها سیر و سلوک آنها به طرف مقصود اصلی یعنی خداوند به گونه ای عاشقانه و شوریدگی است که مولانانیز آن را در مثنوی بیان می کند زیرا خود مولانا در زندگی شخصی اش این موارد را تجربه کرده و به نوعیعارفی است که طعم شیرین سیر و سلوک عاشقانه را چشیده است. در این پژوهش سعی شده است شیوه یسیر و سلوک مولانا مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن واکاوی شود و برای هر یک از موارد شاهد مثال هایینیز ذکر می شود.پس از بررسی هایی که در این زمینه به عمل آمد مشخص شد که سیر وسلوک در مثنوی باعشق و شوریدگی آمیخته است.در نظر مولانا هر انسانی شایستگی رسیدن به خدارا به صورت گام به گام داردو می تواند آن را در چهار مرحله بگذراند که آن مراحل شامل: 8- تجلیه 2- تخلیه 3- تحلیه 3- فنا می باشدوهرکسی که این مراحل را با اشتیاق پشت سر بزارد در نظر مولانا عاشق حقیقی است. در راه سیر و سلوکعارف مولانا تاکید ویژه ای بر نقش پیر و مرشد نیز دارد که باید با عارف همراه شود و یکی از ملزومات تحققاهداف عارف می باشد.

سیر و سلوک، عارف، مراتب چهارگانه، مولانا، مثنوی معنوی