خالد احراری - کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش سازه
سیدمحمدعلی هاشمی - عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی سجاد

محبوبیت استفاده از مهاربند به عنوان یک سیستم مقاوم لرزه ای در میان مهندسین و طراحان سازه به دلایل اجرایی و اقتصادی روز به روز افزایش یافته است. محققان همواره به دنبال راه حل هایی جهت بهبود کارایی این مهاربندها بوده اند. یکی از ضعف های مهاربندهای متداول ، عملکرد هیسترزیس نامتقارن در کشش و فشار به دلیل کمانش مهاربند در فشار می باشد. محققان به منظور حل این مشکل ایده مهاربند کمانش ناپذیر را داده و پس از بررسی های به عمل آمده متوجه شدند که مهاربند کمانش ناپذیر در مقایسه با مهاربندهای متداول ، از قابلیت استهلاک انرژی بیشتری برخوردار است. در این تحقیق ، سه ساختمان 5 ، 10 و 15 طبقه با سیستم های مجهز به مهاربندهای کمانش ناپذیر با آرایش شورون و تک قطری و مهاربند همگرای ویژه به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفت و منحنی شکنندگی مربوط به حد آستانه فروریزش آن ها برای 49 شتابنگاشت توصیه شده توسط FEMA-P695 ترسیم گردیدکه، 21 شتابنگاشت مربوط به حوزه دور ، 14 شتابنگاشت مربوط به حوزه نزدیک با پالس و 14 شتابنگاشت مربوط به حوره نزدیک بدون پالس می باشد. پس از انجام تحلیل های IDA و رسم منحنی های شکنندگی مشاهده گردید که سازه های مجهز به مهاربند کمانش ناپذیر نسبت به سازه های مجهز به مهاربند همگرای ویژه در Sa بیشتری به حد فروریزش رسیده اند و کلیه سازه ها در برابر شتاب نگاشت های حوزه نزدیک با پالس عملکرد ضعیف تری نسبت به شتابنگاشت های حوزه دور و حوزه نزدیک بدون پالس از خود نشان می دهند .

مهاربند کمانش ناپذیر((BRBF ، مهاربند همگرای ویژه (SCBF) ، شتابنگاشت های حوزه دور ، شتابنگاشت های حوزه نزدیک ، منحنی شکنندگی((Fragility Curve