پریسا فرخی نژاد - دکترای تخصصی فلسفه تعلیم و تربیت

تعلیم و تربیت، پیوسته یکی از دغدغه های والدین و نظام آموزشی کشور بوده و هست؛ واژه ای که فرایندی پیچیده را در خود جای داده و خانواده ها و نظام آموزشی مداوم در تلاش اند این فرآیند را با توجه به امکانات و ضروریات آن عصر، بهتر و سریع تر به سرمنزل مقصود برسانند. عصر حاضر که عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات است، می تواند کمک شایانی به این امر بنماید. امروزه استفاده فرزندان از رسانه ها و فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی اجتناب ناپذیر بوده که آسیب ها و پیامدهای آن نیز داشته است. از لوازم پیشرفت در عصر فناوری، تربیت نیروی انسانی است که بر عهده نظام آموزش و پرورش یک کشور می باشد. ایران اسلامی نیز به عنوان یک کشور در حال توسعه باید ابتدا ذخیره قدرتمند و پیشرفته ای به نام نیروی انسانی داشته باشد تا بتواند این سیر صعودی را طی کرده، به کشوری پیشرفته مبدل گردد. این امر ممکن نخواهد شد، مگر در پرتو نظام آموزشی پیشرفته که گام به گام خود را با دانش نوین مجهز کند. در عصر کنونی دیگر نمی توان مدرسه و کلاس را به شکل سنتی که در زمان گذشته اداره می شد، هدایت نمود. امروزه دانش آموزان، معلمان، امکانات، فضاهای آموزشی و سایر تجهیزات آموزشی تغییر نموده اند و به موازات آن ها نوع آموزش ها نیز باید تغییر یابد و به فناوری روز مجهز شود. دیگر معلم در کلاس نقش انتقال دهنده اطلاعات را ندارد؛ بلکه باید به سویی پیش برود که معلم فقط هدایتگر و راهنمای مسیر آموزش محسوب شود. تعلیم و تربیت سنتی، بر حافظه تاکید دارد؛ در حالی که تعلیم و تربیت در عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات، از دانش آموزان انتظار دارد چه باید بدانند و در کجا دنبال آن باشند و چگونه اطلاعات را ذخیره نمایند.