علی رضا رحمانی - استاد دانشگاه راه سعادت

افغانستان و ایران دو کشور با تاریخ، تمدن، فرهنگ و موقعیت جغرافیایی مشترک می باشند که در سطوح مختلف می توانند زمینه ساز رشد و همدیگرپذیری زیادی باشند. این همدیگرپذیری برخاسته از فرهنگ خاصی است که در این دو کشور جریان دارد و جامعه تقریبا مشترکی را تشکیل داده اند. این امر را خصوصا در قسمت های مرزی این دو کشور مشاهده می کنیم که تفکیک نژادی و زبانی جوامع هممرز در ایران و افغانستان به سختی قابل تشخیص می باشد وتاریخ مشترک و جغرافیای مشترک کهن این دو کشور در این امر، مهم ترین نقش را بازی می کند. امروزه کشورهای ایران و افغانستان مسیر رشد و ترقی را می پیمایند و از آنجا که این دو کشور با هیچ یک از همسایگان خویش این سطح اشتراکات را ندارند، می توانند با همکاری های مستمر در زمینه های گوناگون زمینه ساز ترقی، تجربه، تجارت، فرهنگ و پیشرفت یکدیگر شوند. در این مقاله ذکر شده است که این مناسبات و تعاملات می تواند در سه زمینه بیشترین کاربرد و بهترین نتیجه را داشته باشد که از جمله تعاملات دینی و مذهبی جهت رشد اسلامگرایی در منطقه با توجه به دین غالب این دو کشور که اسلام است، تعاملات فرهنگی و ادبی با وجود شاعران و نویسندگان مهاجر موجود در ایران و همچنین تعاملات دانشگاهی و علمی جهت تبادل تجارب و نظریات برای آماده سازی جامعه در پذیرش فرهنگ و ترقی کنونی در مقیاس جهانی باشد.

ایران؛ فرهنگ؛ تعاملات ادبی؛ تعاملات علمی.