فاطمه برزگری - پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران
جلیل مرشدیان - عضو هیئت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران
محمد رضوی نوری - عضو هیئت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران

غشا لایه نازکی است که اجزای سیال را به طور گزینشی جدا کرده و انتقال جرم بین فازها را کنترل می کند. بنابراین، دو وظیفه مهم گزینش پذیری و نفوذپذیری بر عهده غشاست. غشاها براساس جنس مواد اولیه به چهار دسته پلیمری، سرامیکی، فلزی و مایع تقسیم می شوند. در بین غشاهای رایج، غشای پلیمری به دلیل دردسترس بودن با ساختارهای شیمیایی متنوع، خواص فیزیکی بهینه و قیمت کمتر کاربردی تر است. غشاهای پلیمری با چهار روش اصلی ریخته گری محلول، کشش، استخراج و حک اثر تهیه می شوند. در میان این روش ها، روش کشش به نسبت ارزان تر بوده و به دلیل استفاده نکردن از حلال آثار زیست محیطی کمتری دارد. دلیل اصلی اهمیت این روش ساختار دوفازی است که به محض کشش در فصل مشترک تمرکز تنش ایجاد می کند و باعث ایجاد حفره می شود. از میان پلیمرهای مختلف، پلی اولفین هایی چون پلی پروپیلن و پلی اتیلن به دلیل قیمت کمتر، نیمه بلوری بودن، دارابودن خواص مکانیکی خوب، پایداری شیمیایی و فرایندپذیری آسان برای ساخت غشاهای پلیمری با روش کشش مناسب هستند. غشای متخلخل معمولا در فرایندهای جداسازی مثل جداکننده باتری و کاربردهای داروسازی به منظور کنترل سرعت نفوذ اجزای شیمیایی استفاده می شود. در این مقاله سعی بر آن است که با مرور منابع و مقالاتی که در این زمینه به چاپ رسیده است، اطلاعات قابل استفاده ای درباره تهیه غشاهای متخلخل پلیمری با روش کشش ارائه شود.

پلی اتیلن, پلی پروپیلن, روش کشش, غشای متخلخل, تابکاری