حمیدرضا رحمانی زاده دهکردی - عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی
شهین دخت پاکزاد - دانشجوی دوره دکتری علوم سیاسی دانشگاه آزاد واحد جنوب

چرا بسیاری از مقالات پژوهشی داخلی در حوزه های علوم انسانی سهم اندکی در بسط و گسترش حوزه ی نظری خوددارند. چه چیزی را فرو م یگذارند و به لحاظ روشی، چه کارهائی را بایستی در پیش گیرند تا از آزمون استاندارد ها ومعیارهای متعارف تولید اندیشه، سر بلند بیرون آیند.هدف ما در این مقاله آن است که با بررسی چند مقاله به صورت عینی برخی از مشکلات اساسی این مقال هها رانشان دهیم. روش ما در این جا، نخست انتخاب تصادفی ده مقاله و سپس تقلیل آن به پنج مقاله بوده است. مقاله ها را ازحوزه ای انتخاب کردیم که با آن آشنا هستیم )علوم سیاسی( و همه ی آن ها تازه ترین مقاله های منتشر شده در نشریاتعلمی پژوهشی هستند.یافته های ما در این مقاله نشان می دهد که مهم ترین ایراد و آسیب این مقالات نداشتن سهم افزایشی/ افتراقی در آنبا پشتوانه ی عینی و ادعایی علمی یا به عبارت دیگر تز حوزه است. این مشکل برآمده از این است که مقالات فاقداستدلال های نظری هستند و از این رو، در بهترین حالت وجه ترویجی و مروری دارند. ضمن آنکه در جریان بررسی، بهایرادهای دیگری از آ نها اشاره کرده ایم و به صورت مختصر پیشنهادهای اصلاحی کوتاهی نیز افزوده ایم. نتیجه برآمده ازاین بررسی ساده است: مقاله ای نوآورانه، تاثیرگذار و سودمند است که ادعایی نو و رادیکال با پشتوانه ای از فک تها )تز(داشته باشد و مقالات مورد بررسی ما فاقد این ویژگی مهم هستند.

نگارش مقال ههای پژوهشی, نقد مقال ههای پژوهشی, علوم سیاسی