حالت نحوی ضمیر مستتر/محمدرضا پیروز
عنوان مقاله: حالت نحوی ضمیر مستتر/محمدرضا پیروز
شناسه ملی مقاله: JR_JLRZ-8-18_002
منتشر شده در شماره 18 دوره 8 فصل در سال 1395
شناسه ملی مقاله: JR_JLRZ-8-18_002
منتشر شده در شماره 18 دوره 8 فصل در سال 1395
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمد رضا پیروز - استادیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه قم؛
خلاصه مقاله:
محمد رضا پیروز - استادیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه قم؛
حالت نحوی ضمیر مستتر محمد رضا پیروز[1] تاریخ دریافت: 25/9/91 تاریخ تصویب: 26/8/92 چکیده بررسی حالت نحوی ضمیر مستتر همواره یکی از چالشهای نظریه زبان از آغاز کار دستور زایشی تاکنون بوده است. دستوریان حاکمیت و مرجع گزینی، این مقوله تهی را بر اساس قضیه ضمیر مستتر، بدون حالت نحوی انگاشتند. اما فقدان حالت، و نیز اتکا به مفهوم حاکمیت، ضمیر مستتر را متفاوت از هر عنصر اسمی دیگر میکرد. به منظور پرهیز از این وضع، فرضیه حالت تهی در آغاز کار برنامه کمینهگرا این عنصر را دارای حالت نحوی تهی دانست که آن را با هسته زمان واقع در بندمتمم در ساختهای کنترلی ناخودایستا بازبینی میکند. فقدان محتوای این نوع نگرش به حالت، هم از نگاه نظری و هم از دید تجربی مورد نقد قرار گرفت. سرانجام استدلال شد که چنانچه ضمیر مستتر بتواند حالتی را از خود بروز دهد، آن گاه همچون دیگر عناصر اسمیآشکار، داراییک حالتنحوی متعارف خواهد بود. بر این پایه، کاوش کنونی تلاش میکند به نقد و بررسی دیدگاههای پیشین دستوریان درباره حالت ضمیر مستتر پرداخته و نشان دهد این عنصر پنهان دارای یک حالت متعارف ساختاری است که آن را با هسته زمان بند متمم در ساخت های کنترل خودایستای التزامی بازبینی میکند. واژههای کلیدی: کمینگی، کنترل، ضمیر مستتر، حالت نحوی، خودایستایی، بند التزامی [1] استادیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه قم؛ mr-pirooz@qom.ac.ir
کلمات کلیدی: واژههای کلیدی: کمینگی, کنترل, ضمیر مستتر, حالت نحوی, خودایستایی, بند التزامی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/871370/