بررسی مفهوم انعطاف پذیری در خانه های تاریخی ایران

خانه جایی است که ساکنان آن احساس ناراحتی نکنند و اندرون خانه یا جایی که زن و بچه زندگی می کنند می بایست تنوع زیادی داشته باشد تا خستگی احساس نشود. فضای مسکونی علاوه بر اینکه باید پاسخگوی نیاز تک تک افراد خانواده باشد، باید توانایی ایجاد فضایی در جهت برقراری و توسعه روابط خانوادگی و همبستگی نیز باشد. امروزه با توجه به تغییرات ابعاد زندگی و معیشت، نیاز افراد به فضاهای مسکونی در حال تغییر است. امکان پاسخگویی به کثرت نیازهای کاربران مختلف، لزوم توجه به انعطاف پذیری در مسکن را افزایش می دهد. انعطاف پذیری به عنوان یک کیفیت فضایی همواره در معماری خانه های تاریخی ایران وجود داشته، اما این موضوع در مسکن معاصر به فراموشی سپرده شده است. هدف از این تحقیق بحث و بررسی در مورد معیارهای اصلی در انعطاف پذیری خانه های تاریخی ایران است. در این پژوهش که با روش های کتابخانه ای و مطالعات موردی انجام شده است؛ راه حل های معمارانه و پاسخ های فضایی معماری خانه های تاریخی به مفهوم انعطاف پذیری و تنوع ابعاد زندگی بر اساس سه مفهوم محوری تنوع پذیری، تطبیق پذیری و تغییر پذیری شکل گرفته اند و سپس شیوه های به کارگیری آن در این خانه ها مورد بررسی قرار گرفته است. اساس شکل گیری تحقیق بر آن است که انعطاف پذیری به عنوان یک اصل که شامل انواع مختلف است را می توان برای توسعه مسکن در همه دوران ها به کار برد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، سازگاری ، تنوع پذیری ، تطبیق پذیری ، سازمان یابی فضایی ، پایداری