عوامل موثر بر توسعه شکمبه گوساله های شیرخوار: کنسانتره، شیر، علوفه و آب

چالش های فیزیولوژیکی عمده در نوزاد نشخوارکنندگان شامل اتفاقاتی است که در دستگاه گوارش و به ویژه شکمبه به وقوع میپیوندد. اپیتلوم شکمبه دارای وظایف مهمی مانند جذب، انتقال، متابولیسم اسیدهای چرب فرار و نقشهای محافظتی است. مصرف خوراک جامد برای عبور از مرحله پیش از نشخوارکنندگی و داشتن شکمبه فعال برای گوساله های جوان لازم و حیاتی است. اما هنوز در مورد ترکیبات خوراک آغازین که باید در اختیار گوساله های شیر خوار قرار بگیرد اتفاق نظر کلی وجود ندارد و این عدم اتفاق نظر در مورد مصرف علوفه و سطوح آن در جیره آغازین گوساله ها چشم گیرتر است. همچنین مشخص شده است که اندازه قطعات جیره بر محیط شکمبه، تولید اسیدهای چرب فرار و شکل و اعمال پرزهای شکمبه موثر است. جیرههای با سطح پایین علوفه و اندازه قطعات ریز سبب کاهش pH، کاهش نشخوار و کاهش جریان بزاق به داخل شکمبه میشوند. پرزهای شکمبه در حیواناتی که از علوفه با اندازه قطعات ریز تغذیه شده اند به دلیل کراتینه شدن بیشتر، کمتر در اعمال جذب دخالت میکنند و این خود از عوامل اصلی در مشکلات متابولیکی بعدی برای حیوان میزبان است. مطالعات دیگری نشان دادهاند عرضه ی بیشتر مواد غذایی و انرژی از طریق شیرمیتواند به طور مستقیم به رشد پاپیلای از طریق محور متابولیک کمک کند. در واقع تغییرات در ترشح فاکتورهای غدد درون ریز (انسولین و-1 (IGF در ارتباط با مصرف شیر بیشتر باعث ارتقاء و توسعه اپیتلیوم شکمبه میگردد. با توجه به اینکه میکروبهای شکمبه برای رشد نیاز به محیط آبی دارند، ورود آب به شکمبه احتمالا باعث توسعه متابولیکی آن خواهد شد. در حقیقت بخش مایع در شکمبه محیط را برای رشد میکروبها در شکمبه فراهم میکند زیرا فعالیت میکروبی در محیط مایع صورت میگیرد. اما مطالعات کمی در مورد اثرات آب بر توسعه شکمبه گوساله های شیرخوار صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

گوساله ، توسعه شکمبه ، ترکیبات خوراک ، آب