نقش تنهایی در رشد و سلامت انسان: سازنده یا مخرب

از جمله مسائل روانی-اجتماعی که در سالهای اخیر مورد توجه بسیاری از محافل علمی قرار گرفته است، احساس تنهایی است که نمایانگر ارزیابی افراد از کیفیت نامطلوب روابط اجتماعی شان می باشد. نیاز انسان به ارتباط یک نیاز ذاتی است و پژوهش های مختلف بیان میکنند که عامل اصلی شاد زیستن به روابط دوستانه و خانوادگی باز میگردد. احساس تنهایی یک حقیقت اساسی زندگی بشری است که محدود به مرزهای سنی، جنسی، نژادی، اقتصادی یا جسمی خاصی نمیباشد و قرنهای متمادی گریبانگیر بشر بوده است. درست است که انسان موجودی مطلقا اجتماعی است و همواره از منافع ارتباطات و رضایت حاصل از آن میشنویم، اما این موضوع نباید موجب شود از جنبه های سازنده و مثبت تنها بودن غافل شویم؛ چرا که امروزه در جهانی زندگی میکنیم که سرشار از ارتباطات گسترده و تنگاتنگ است و اهمیت تنهایی و برکتهای آن دیده نمیشود. لذا هدف از مطالعه ی حاضر بررسی5 نقش تنهایی در رشد و سلامت افراد جامعه و تمایز قائل شدن بین تنهایی سازنده و نوع مخرب آن میباشد؛ چرا که در بعضی موارد تنهایی نه تنها مخرب نیست بلکه میتواند تجربه ای سازنده و التیام بخش محسوب شود. پژوهشحاضر جزء تحقیقات کیفی است که با روش تحقیق تحلیلی-استنتاجی صورت گرفته است. یافتهها حاکی از آن است که تنهایی احساسی است که در صورت حفظ تعادل، میتواند سازنده قلمداد شود و استمرار و ادامهدار شدن آن با مخاطرات و آسیبهای بسیاری همراه میگردد. به عبارت دیگر؛ تنهایی هم میتواند منجر به افسردگی، اضطراب، انزوا... گردد و هم رشد، خودآگاهی، عزتنفس، خلاقیت و... را پرورش دهد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، ابعاد مثبت و منفی احساس تنهایی ، تنهایی سازنده ، تنهایی مخرب.