شعر و ادبیات در روانکاوی و روان درمانی

شعر با توجه به جایگاهی که در نظام اجتماعی و فرهنگی انسان دارد، در ابعاد متفاوتی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است؛ لذا با توجه به جایگاه خاص شعر و ادبیات در جامعه انسانی، رابطه شعر با روانشناسی و روانکاوی با هدف بهبود اختلالات روحی و روانی، از اهمیت ویژهای برخوردار است؛از سوی دیگر ناخودآگاه فردی و جمعی انسان دربرگیرنده تمامی فرایندهای حیات آدمی است؛ لذا شناخت آن در روانکاوی نقش بسیار مهمی را دارا میباشد. استفاده از شعر در درمان انفرادی و همگانی در کنار شناخت ناخودآگاه آدمی، میتواند بسیاری از ناراحتیهای روحی و روانی انسان را رفع نماید درمان با شعر نوعی مداوای غیر رادیکال از دیدگاه تاریخ است. شیوه تحقیق در این پژوهش نظری و کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

شعر ، ادبیات ، ، روانکاوی ، روان درمانی