طراحی ارتز های کمکی پا برای آسیب های نخاعی

افرادی که آسیب نخاعی دیده اند بر اساس شدت آسیبی که برای آن ها پیش آمده است ازسطح A تا سطح D طبقه بندی می شوند، به طوری که هر سطح دارای مشکل حرکتی و حسی خود می باشد. مهم ترین مشکل حرکت این افراد در نیم تنه پایین بدن، راه رفتن است. شبیه سازی پا برای افرادی که دچار آسیب نخاعی شده اند و دارای ارتزهای فعال هستند، یک مشکل و چالش بزرگی می باشد، زیرا باید اعمال ارتوپدی انسان و شبیه ساز ، یکسان باشد.هدف از این کار شبیه سازی ارتز پا متحرک برای راه رفتن می باشد،که برگیرنده دو مرحله است.مرحله اول ، روش بهینه ی استاتیک و فیزیولوژیک بدن، برای حل موضوع و به اشتراک گذاشتن بین عضله و ارتز ارائه شده است. برای این موضوع یک مدل بیومکانیکی مبتنی بر تکنیک های حرکت چند جانبه استفاده می شود . عضلات به عنوان هیدرولیک در نظر گرفته می شود و آتروفی عضلات انحراف یافته به عنوان عناصر سخت و انعطافی محسوب می شود. در مرحله دوم طراحی مکانیکی ارتز زانو – مچ پا که قابلیت کنترل قسمت های فعال را دارد انجام می پذیرد. دستگاه پیشنهادی متشکل از مفاصل متغیر است که از طریق جلوگیری از انقباض زانو در زمان ایستادن، مانع از فلکشن بالستیک مچ پا و زانو می شود و همچنین در طول زمان حرکت، انعطاف پذیری را کنترل می کند. راه اندازی ارتز زانو براساس نتایج به دست آمده از طریق روش بهینه سازی انتخاب می شود. هدف اصلی این مقاله طراحی و ساخت ارتز های مصنوعی برای افراد آسیب دیده ی نخاعی می باشد که به این افراد قابلیت راه رفتن را بازگرداند.

کلیدواژه ها:

آسیب های نخاعی ، ارتز زانو-مچ پا ، بهینه سازی استاتیک و فیزیولوژی بدن ، راه رفتن افراد آسیب نخاعی ، طراحی ارتز زانو-مچ پا