مقایسه روش های مرکزیابی و مدل سازی پیشرو طیف توان به منظور تخمین عمق نقطه کوری با استفاده از آنالیز طیفی داده های مغناطیس هوابرد و بررسی ارتباط احتمالی آن با منابع زمین گرمایی در شمال- غرب ایران

آنالیز طیفی داده های مغناطیس هوابرد جهت تخمین عمق نقطه­ی کوری می تواند اطلاعات ارزشمندی از گرادیان دمای سطحی در مقیاس ناحیه­ای و تمرکز انرژی زمین گرمایی در سطح عرضه کند. در این تحقیق از داده های مغناطیس هوابرد شمال غرب ایران به منظور تخمین عمق کوری به دو روش مرکزیابی و مدل­سازی پیشرو استفاده شده است. برای این کار ابتدا نقشه شدت میدان مغناطیسی کل تهیه شد، بعد از حذف اثر IGRF از داده­ها فیلتر برگردان به قطب مغناطیسی به داده­ها اعمال شد. ابعاد بهینه پنجره ها 100×100 کیلومتر انتخاب شده و پنجره ها بر روی نقشه شدت میدان مغناطیسی کل اعمال شدند. سپس طیف توان میانگین شعاعی برای هر پنجره محاسبه شد و عمق کوری به دو روش مرکزیابی و مدل­سازی پیشرو تخمین زده شد. در تخمین عمق به روش مرکز­یابی لگاریتم طیف توان بر مبنای عدد موج رسم شده و عمق بالا و مرکز هر بلوک با استفاده از برازش خط راست به قسمت های مختلف نمودار طیف توان انرژی انجام می­شود. مدل­سازی پیشرو نیز با زیر برنامه­ای که در محیط Matlab برنامه­نویسی شده است؛ انجام می­شود. با توجه به نتایج عمق کوری بین 14 تا 22 کیلومتر برآورد می­شود. با توجه به نقشه تراز تغییرات عمق کوری حاصل از روش مدل­سازی پیشرو قسمت­های شرق قله­ی سهند با توجه به کاهش مقادیر به دست آمده­ی عمق کوری و همچنین با توجه به تمرکز چشمه های آب گرم به عنوان نواحی مستعد برای برنامه­ریزی آتی برای اکتشاف منابع زمین گرمایی معرفی شد.

کلیدواژه ها:

زمین گرمایی ، طیف توان شعاعی ، مدل سازی پیشرو ، مرکز یابی ، نقطه کوری