بررسی تاثیر طراحی محیطی بومی بر مجموعه های اقامتی شهر تبریز جهت توسعه اکوتوریسم

در دنیای امروز و عصر جدید که پا به هزاره جدید گذاشته است، بی تردید صنعت گردشگری به صورتیکی از پایه های استوار سیستم جهانی در خواهدآمد و در عین حال یکی از تهدیدهای اصلی برای محیط(محیط طبیعی و فرهنگی) به شمار می رود. مقوله محیط زیست در دهه های گذشته و سالیان اخیر باارزش یافتن پارادایم گردشگری پایدار و پدید آمدن مفاهیمی چون اکوتوریسم، گردشگری سبز یا مسئولانه،به عنوان مکانیسم های کنترل پیامدهای منفی گردشگری موردتوجه قرار گرفت. در این میان روشهایعملیاتی مختلفی مبتنی بر اصول اکوتوریسم به کار گرفته شده اند؛ یکی از آنها ساخت اقامتگاه های سبزاست که در نقاط بسیاری از جهان با تنوع بسیاری از جمله هتل های سبز و اکوکمپ ها، گسترش یافته اند.هدف از مقاله حاضر بررسی تاثیر طراحی اقامتگاه در محیطی بومی در کلان شهر تبریز می باشد؛ که بامحیط زیست و طبیعت منطقه سازگاری بیشتری داشته و فعالیت های آن آثار سوء حداقلی بر محیطپیرامون خود داشته باشد، که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. به علاوه برای جمع آوریاطلاعات و نیز تجزیه و تحلیل آنها روشهای اسنادی مورداستفاده قرار می گیرد. نتایج حاکی از ان استکه، در سالهای اخیر ملاحظات اکولوژیکی و زیست محیطی موجب گردید تا اکوتوریسم به عنوانسازگارترین نوع گردشگری بیش از سایر اشکال گردشگری مورد توجه قرار گیرد. در واقع این نوعگردشگری جهت ارتقای پیشرفت اقتصادی هر کشور، مردم بومی منطقه و حفظ ارزشهای طبیعی، زیستمحیطی و فرهنگی مناطق گردشگری تشخیص داده شده است.

کلیدواژه ها:

بوم شناسی ، اکوتوریسم ، شهر تبریز