باستان گرایی در قطعات بهار

باستان گرایی ( Archaism ) یکی از ویژگی هایی است که سبب شده زبان شعری ملک الشعرا بهار، فاخر و با صلابت به نظر آید؛ باستان گرایی استفاده از عناصر واژگانی و نحوی گذشته زبان است که در زبان روزمره رایج نیست و شاعر با به کاربستن آن، سخن را خاص و ارزشمند می کند؛ این روش که نوعی آشنایی زدایی است اگر به جا و درست به کار برده شود سبب تشخص، فخامت زبان و حفظ گنجینه لغات و اصطلاحات قدیمی می شود؛ محمد تقی بهار که شاعر دوره بازگشت است دیوان شعری متنوعی از نظر قالب های شعری دارد و به دلیل تدریس مداوم ادبیات کلاسیک در دانشگاه تهران، ممارست در مطالعه آثار و متون گذشته، علاقه و هوش سرشارش، متناسب با ساخت بیانی شعر خویش، همواره از آرکاییسم بهره برده و آن را به ظرافت تمام و در جای مناسب خود به کار گرفته است. در این نوشتار که به روش کتابخانه ای و تحلیل محتوی تدوین شده، باستان گرایی نحوی و واژگانی در قطعات شعری بهار بررسی شده است؛ فرض بر این است که این کاربرد، زبان شعری بهار را هنرمندانه ساخته و نتیجه آن، سبب صلابت و استواری شعر بهار شده است.

کلیدواژه ها:

آرکاییسم ، آرکاییسم واژگانی ، آرکاییسم نحوی ، باستان گرایی ، بهار