سبک شناسی ساختاری قصایدی از ملک الشعرای بهار

تبیین هنر ملک الشعرای بهار در زمینه ی پرورش معانی والا در قالب شکل و فرمی هنرمندانه و پیشرو، هدف این پژوهش است که در آن قصاید منتخبی از ملک الشعرای بهار از منظر مشخصه های زبانی و دستوری، مشخصه های آوایی، ارزش ادبی و شیوه ی تولید معنا بررسی و تحلیل شده است. یافته های این مقاله نشان می دهد که قصاید بهار به جهت ویژگی هایی چون نازک خیالی های بی نظیر، ترکیبات بدیع و شگفت آور، التزام ردیف های دشوار قابلیت بررسی از منظر نظریه های ادبی جدید ازجمله ساختار گرایی را منطقی می سازد. در قصاید بهار، من فردی در نتیجه ی غلیان احساسات شاعر ( حس نوستالژی) به شاعری در می آید و من جمعی در نتیجه ی مشاهده ی ناگواری های اجتماعی. من جمعی شاعر برخورد عاطفی با دغدغه های دینی و اجتماعی مشخصی را نیز بیان می دارد که متاثر از جریان های اجتماعی-سیاسی عهد مشروطه است. از منظر تخیل، در قصاید منتخب تعداد تشبیه های مفرد از تعداد تشبیه های مرکب و تعداد استعاره بالکنایه از استعاره مصرحه بیشتر است. کنایه از فعل بیشتر از دیگر انواع کنایه به کار رفته است و از منظر آهنگ و واژگان، تاثیرپذیری مستقیم بهار از مهم ترین قصیده سرایان شعر فارسی مانند فرخی سیستانی، مسعود سعد سلمان، خاقانی و حتی رودکی کاملا هویداست.