نگاهی به آرا و اندیشه های ملک الشعرا بهار

ملک الشعرا بهار پایه گذارسبک شناسی درایران است. حتی اگرجزسبک شناسی کار دیگری نمی کرد، بازهم شایسته بودکه از او به نیکی یادکنیم. در خصوص اصلاح و انقلاب ادبی نیز می گوید ما در سر دو راهی تاریخ خود قرار داریم. راهی بسوی کهنگی و توقف یا راهی به طرف تازگی وحرکت،... همواره دوست داشت خودش باشد نه شاعر مقلد و درباری. ادبیات در نگاه او همان منادی صلح دردادن وکاستن جنگ و دشمنی و کاشتن درخت آزادی و صلح و دوستی بود. ازاین رو تاگور بودن وتاگور سرودن را در دنیای پرآشوب قرن بیستم دوست می داشت. همواره بر مقام و منزلت معلمان بیش از دیگر صنوف تکیه دارد؛ زیرا آنان را سرمایه های بالقوه این سرزمین می شمرد. توصیه همیشگی بهار همچون امیل زولا که بدو ارادت داشت عمل است. دفاعیه او از خط فارسی، نگاه هر بیننده ای را به ارزش هایی می گشاید که شاید از نگاه بسیاری مکتوم مانده بود؛ خط فارسی چون اشکالش کوچک و زیباست، برای خواندن آسان تر... هجویه های بهارگزنده وتلخ است و شمشیر رویارو می زند، ولی فحاش و دریده گو نیست، نغز گوست، گل می گوید و نکته می فروشد... او به تنهایی خود یک دانشگاه بود و به عبارتی چکیده تاریخ سیاسی و ادبی دوره معاصر ما بود.

کلیدواژه ها:

بهار ، وطن ، آزادی ، صلح