زیباشناسی قصیده دماوندیه بهار

ملک الشعرا بهار در تاریخ ادب پارسی کوهی استوار را می ماند و در دیوان ارجدار او سروده هایی هست که از ستیغ های فرازمند ادبیات ما به شمارند. بهار، خواه فراخور جایگاه ملک الشعرایی آستان قدس که از آغاز جوانی در میان آن همه هماورد، از آن خود کرده بود و بایسته آن جایگاه، استادی در قصیده بود، خواه به انگیزه پاسداشت ادب نیاکان و یا شاید به سبب بیگانگی سرشت و ذوق هنری اش با سرمستی های جوانی و شور غزل، دلداده قصیده بود و هم از این روست که او را واپسین قصیده سرای بزرگ ادب پارسی می دانیم و برای همین هم باید شاهکارهای هنری او را در این چارچوب (قالب) شعری جست. من جز دو مثنوی زیبای سلام به هند بزرگ و باباشمل نامه در همه سروده های جز قصیده ای او شعری استادانه و شاهکاری بهارانه سراغ ندارم ولی در قصیده های او کارهای ارجدار چندان است که به گزینی را بسیار دشوار می کند. با این حال دماوندیه دوم بهار را از دید استواری زبان و بلندی درونمایه و آوازه و پژواکی که در میان شعردوستان برانگیخت، برای واکاوی زیبایی شناختی ارزشمندتر یافتم. این مقاله، گزارش زیباشناختی همین قصیده است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، محمدتقی بهار ، زیبایی شناسی ، هنر بیان