برنامه ریزی و مدیریت

در پی ظهور جوامع صنعتی و ا ستفاده بیرویه ان سانهای مدرن از تکنولوژی و صنعت، رویدادهای نوظهوری در جهان نمایان شد که منجر به آسیب هایی از جمله گرم شدن کره خاکی، سوراخ شدن لایه اوزون، تخریب محیط زیست، به خطر افتادن نیازهای نسل های آینده و ... شده است. در پی آن عده ای از حافظان محیط زیست و صاحبان تفکر به بیان نگرانی های خود از شرایط به وجود آمده و روشن نمودن اتفاقات روی داده پرداختند. بیان این مسائل سبب شکل گیری کنفرانس های مختلفی در سطح سران کشورهای جهان به جهت حفاظت از محیط زیست گردید. و تا بدانجا پیش رفت که موضوع روز قرن بیست و یکم را توسعه پایدار نامیدند. توسعه پایدار که با اهدافی در جهت حفظ منابع طبیعی و احترام به محیط زیست، تامین توان نسل های آینده در برآوردن نیازهای شان، بهبود و ارتقا سطح زندگی برای همه و حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها شکل گرفته است در بیشتر علوم ریشه دوانده است. به طوری که فصل هفتم دستور کار اجلاس ریودوژانیرو (سال 1992 م) به توسعه پایدار در سکونتگاه های انسانی اختصاص یافته است. سکونتگاه هایی که برگرفته از معماری بومی خاص هر منطقه بوده که در جهت حفظ و استفاده صحیح و بدون تخریب و تعارض با محیط زیست و منابع طبیعی و بر اساس خصوصیات فرهنگی و اقلیمی منطقه خاص خود شکل گرفته و همسو بوده است. بر اساس مطالعات صورت گرفته در این پژوهش معماری بومی مساکن اقلیم گرم و خشک ایران، تحت تاثیر اقلیم، در جهت بهره گیری از عناصر مفید اقلیمی و با استفاده از مصالح بومی تجزیه پذیر شکل گرفته است. به طوری که جهت گیری و استقرار مناسب بنا، استفاده از فرم های طاق و گنبدی در بام، ایجاد حیاط مرکزی، تناسب و محل قرارگیری بازشوها، ساخت دیوارهای قطور، استفاده از مصالح بومی و تجدیدشونده و خلق بادگیر به دلیل عوامل اقلیمی مانند آفتاب و باد شکل گرفته است. و در عمل ثابت می نمایند که معماری بومی این منطقه با محیط زیست در تعامل بوده و خیلی قبل تر از آنکه موضوع توسعه پایدار شکل بگیرد اهداف و اصول آن را رعایت نموده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، پایداری ، توسعه پایدار ، معماری بومی ، اقلیم گرم و خشک