در-جهان-بودگی هایدگر و نقاشی های فوتوریسم

هستی شناسی همواره موضوعی مهم برای متفکران از زمان پیشاسقراطیان تا فیلسوفان دوره روشنگری بوده است. توجه به هستی و وجه ظهور انسان، و نیز مساله پیرامون و ماهیت سازنده آن، موضوعی تامل برانگیز است. هایدگر با ارائه نظامی ساختارمند از هستی ، طرحی استوار از در-جهان-بودن دازاین مطرح نمود و دازاین را به این معنا که هم هستی خود را دارد، دلمشغول با جهان پیرامونی دانست تا بتواند صورتبندی خود را پیاده کند. هایدگر با استفاده از تعریف جهان پیرامونی ، معتقد است که دازاین، همواره وقتی به سوی امکان های مندرج گام بر می دارد، این مواجهه با پیرامونیت، خود را بیشتر آشکار می کند. بنابر تعریف هایدگر، دازاین در-هستن خود، همواره با آینده ای همبود با اکنون که وجهی از اکنون است، مواجه می شود. این تنیدگی، با درک جهان پیرامونی، خود را آشکار می کند. در این مقاله، هدف اصلی پژوهش، پاسخ به این پرسش است که آیا جهان پیرامونی در آثار نقاشی فوتوریسم با توجه به اندیشه هایدگر از در-جهان-هستن دازاین، می تواند رویکردی مبتنی بر آمیزش افق های فلسفی با جهان هنر باشد روش پژوهشی در این مقاله، توصیفی-تحلیلی است و با استفاده از منابع با روش کتابخانه ای صورت پذیرفته است. با استفاده از نظام درهم تنیده ترکیب بندی آثار فوتوریسم، و نوع ارتباط آن با مساله جهان پیرامونی که هایدگر از آن برای تبیین مفهوم گشودگی و هم هستی داشتن دازاین استفاده کرده است، می توان بسیاری از آثار جنبش فوتوریسم را مورد تحلیل قرار داد و این امر به ارتباط جهان فکری نقاشان و متفکران و در واقع نوعی هم آمیزی افق ها تاکید می کند

کلیدواژه ها:

دازاین ، هستی ، در-جهان- بودگی ، گشودگی ، فوتوریسم