مسعود عیسی زاده اطاقسرایی - فارغ تحصیل کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی

عقب ماندگی جامعه ایرانی از چرخه توسعه با وجود امکانات و منابع متعدد انسانی، فرهنگی، اجتماعی، کالبدی آن موضوعی است که همواره ذهن متخصصین و جامعه ی ایرانی را به خود مشغول کرده است. تاکنون مطالعات بسیاری در این زمینه صورت پذیرفته است که هریک علت این عقب ماندگی و رهیافت بهینه برون رفت از آن را از دیدگاه خود بیان نموده اند. در این نوشتار نیز سعی شده است با رجوع به منابع و داده های اسنادی و کتاب خانه ای، دلایل عدم توسعه یافتگی در جامعه ایرانی استخراج شود و سپس با گرداوری رهیافت ها و نظریه های ارائه شده تاکنون جهت برون رفت از این شرایط، رهیافت رسیدن به توسعه جامعه ایرانی و نقش برنامه ریز شهری جهت نیل به این امر از دیدگاه نکارنده تدوین می شود. از نظر نگارنده ریشه عقب ماندگی جامعه ایرانی را باید در اعضای جامعه و نه عوامل خارجی و یا قدرتمندان سیاسی جست. برنامه ریز شهری نقشی بسیار موثر در دستیابی به توسعه یافتن ایران دارد. برنامه ریز می تواند از طریق تغییر نهادهای حاکم بر جامعه بواسطه نهادسازی در مقیاس محلی و تحقق شرایط بهره گیری از نخبگان مختلف و اجتماع دیدگاه های آنان توسعه یافتن جامعه ایرانی را محقق سازد.

توسعه، عقب ماندگی ایران، برنامه ریز شهری، نهاد سازی، محلی، آموزش