بررسی وضعیت مناطق چهارگانه شهر کرمان به لحاظ برخورداری از مولفه ها و شاخص های تاب آوری

در طی سال­های اخیر، تعداد کسانی که در شهرها زندگی می­کنند به بیش از افراد ساکن در بیرون از شهرها رسیده است. امروزه این مراکز جمعیتی در معرض وقوع انواع سوانح قرار دارند که نتیجه ­ای جز توسعه ناپایدار شهری نخواهد داشت. در حال حاضر دیدگاه غالب از تمرکز بر روی صرفا کاهش آسیب­ پذیری به افزایش تاب­ آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است. هدف از انجام این پژوهش ارزیابی وضعیت تاب ­آوری مناطق چهارگانه شهر کرمان می­باشد. به این منظور با استفاده از نمونه­ گیری طبقه ­بندی تصادفی، تعداد 40 کارشناس به­ عنوان نمونه انتخاب شده است. برای نیل به این هدف از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مبتنی بر تحلیل  پرسش­نامه در بین کارشناسان بهره گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از تکنیک­هایی چون آنتروپی، ویکور و SAR استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل آماری نشان می­دهد که از میان شاخص­ها در چهار منطقه، شاخص اجتماعی با وزن 0/35 داری اهمیت نسبی بیشتری است. در نهایت بر اساس نتایج حاصل از تکنیک­های­ رتبه ­­بندی به ­ترتیب منطقه 2، منطقه 1، منطقه 4 و منطقه 3، رتبه ­بندی شده ­اند. به طوری کلی می­توان گفت منطقه 2 دارای وضعیت مناسب­تری و منطقه 3 بدترین وضعیت را به لحاظ تاب­آوری در مقابل سوانح دارد.­

کلیدواژه ها:

مدیریت سوانح ، آسیب پذیری ، تاب آوری ، ابعاد و مولفه ها ، شهر کرمان