رابطه خودکنترلی و سلامت اجتماعی با وابستگی به فضای مجازی از طریق احساس تنهائی

وابستگی به فضای مجازی یکی از معضلات امروز نوجوانان و جوانان است لذا هدف ازپژوهش حاضر، بررسی رابطه علی خودکنترلی و سلامت اجتماعی با وابستگی به فضای مجازی از طریق احساس تنهائی بود. روش پژوهش همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر اهواز بود و به این منظور تعداد 220 نفر از جامعه مذکور از طریق روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری شامل پرسشنامه های احساس تنهائی دی توماسو (2004)، سلامت اجتماعی کییز (2004)، اعتیاد به اینترنت یانگ (2008)، و خودکنترلی تانجی (2004)، بودند. داده ها با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج حاصل حاکی از برازش مطلوب الگوی نهایی پژوهش و درنتیجه تایید فرضیه های پژوهش بود. بدین صورت که اثر مستقیم خودکنترلی بر وابستگی به فضای مجازی معکوس و معنادار، خودکنترلی بر احساس تنهائی معکوس و معنادار، سلامت اجتماعی بر وابستگی به فضای مجازی معکوس و معنادار،سلامت اجتماعی بر احساس تنهایی معکوس و معنادار و احساس تنهایی بر وابستگی به فضای مجازی مستقیم و معنادار به دست آمد. همچنین نتایج آزمون بوت استراپ نشان داد خودکنترلی بر وابستگی به فضای مجازی از طریق احساس تنهایی اثر میگذارد و سلامت اجتماعی اثر غیرمستقیم بر وابستگی به فضای مجازی از طریق احساس تنهایی دارد. با توجه به نتایج به دست آمده، لازم است خانواده ها و مدارس جهت جلوگیری از احساس تنهایی ووابستگی به تلفن همراه ناشی از آن، اقداماتی را در جهت ارتقاء سطوح خودکنترلی و سلامت اجتماعی نوجوانان انجام دهند.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، سلامت اجتماعی ، وابستگی به فضای مجازی ، احساس تنهائی