رابطه علی انطباق پذیری مسیر شغلی ، سرمایه روانشناختی و هوش معنوی با میانجی گری خودکارآمدی شغلی دانشجویان

هدف پژوهش حاضرتعیین رابطه علی انطباق پذیری مسیر شغلی، سرمایه روانشناختی و هوش معنوی با میانجیگری خودکارآمدی شغلی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه بود. روش پژوهش توصیفی ، همبستگی و از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان شاغل به تحصیل دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه بود و تعداد 200 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. جهت اندازه گیری داده ها از پرسشنامه های انطباق پذیری مسیر شغلی مارک ساویکاس (2012)، سرمایه روانشناختی لوپز؛ آمو و مارتین (2006)، هوش معنوی آمرام و درایر (2007) و خودکارآمدی شغلی ریگز و کنایت (1994) استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی و تحلیل مسیراستفاده شد و با استفاده از نرم افزار های Spss22 و لیزررل مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار بود، بین انطباق پذیری مسیر شغلی و خودکارآمدی (p<0/01)، بین انطباق پذیری مسیر شغلی و سرمایه روانشناختی (p<0/01)، بین خودکارآمدی و هوش معنوی (p<0/01)، بین خود کارآمدی شغلی و سرمایه روانشناختی رابطه معنی داری وجود داشت (p<0/01)، بین انطباق پذیری مسیر شغلی و سرمایه روانشناختی با نقش میانجی خودکارامدی شغلی رابطه معنی داری وجود داشت . (p<0/01) می توان چنین نتیجه گرفت که با پرورش سرمایه روانشناختی، هوش معنوی و خودکارآمدی شغلی دانشجویان می توان انطباق پذیری مسیر شغلی افراد را افزایش داد ، به گونه ای که بتوانند خود را با تغییرات سازگار و انطباق دهند.

کلیدواژه ها:

انطباق پذیری مسیر شغلی ، سرمایه روانشناختی ، هوش معنوی و خودکارآمدی شغلی.