مهدی سالاروند - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی زلزله دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه
عبدالرحیم جلالی - استادیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تبریز

اهمیت بار زلزله با توجه به طبیعت تصادفی آن ازنظر مکانی و زمانی و بررسی خطرپذیری ساختمان ها هنگام وقوع و طی زمانی زلزله ها باعث گردیده که پدیده زلزله یکی از مهم ترین پارامترها در طراحی انواع سازه ها بشمار آید. یکی از مشخصه های اساسی در مهندسی زلزله، تعیین بزرگ ترین زلزله ای است که انتظار وقوع آن در یک منطقه ی معین و طی یک دوره زمانی معین وجود دارد. میزان شتاب افقی زمین به طورمعمول در دو حد با احتمال رویداد % 10 و % 64 انتخاب می شود که حد اول را در اصطلاح حداکثر شتاب محتمل و حد دوم را زلزله مبنای طرح می نامند. بدیهی است که در اغلب نقاط ایران برای حد کمتر؛ یعنی فقط % 10 احتمال رویداد به نسبت سنگین و پرهزینه خواهد بود لذا بر اساس توصیه های مهندسی تجربی می توان سازه های متعارف را بر پایه احتمال وقوع زیادتر، یعنی % 50 خطر یا کمی بیشتر طراحی نمود و سپس با قبول امکان خسارت محدود وضعیت پایداری عمومی سازهها را در صورت وقوع زلزله بیشینه، کنترل و پیش بینی کرد. طرح آیین نامه ی زلزله ی ایران موسوم به استاندارد 2800 در مبحث حرکات حوزه نزدیک گسل که به نوع و چگونگی قرارگیری ساختگاه و گسل بسیار حساس می باشد، ساکت است؛ گرچه این ضعف تا حدودی با بالا بردن سطح طیف در زمان تناوب های بالا جبران شده است. نتایج حاصل از این پژوهش و تطبیق نتایج با ویژگی های ثبت شده از خواص زلزله های نزدیکی گسل (توسط محققین) نشان می دهد که، گسل گایلاتو-سیاه چشمه-خوی یک گسل حوزه ی نزدیک بوده و دارای اثرات جهت دهی و پیش رونده می باشد

گسل سیاه چشمه-خوی، آیی ننامه 2800 (ویرایش چهارم)، رگرسیون حوزه نزدیک، طیف ویژه طرح