عاطفه دانشور خرم - دانشجوی کارشناسی ارشد
حسین حاتمی نژاد - عضو هییت علمی دانشگاه تهران
محمدرضا مبهوت - استادیار گروه برنامه ریزی شهری

تاب آوری اجتماعی شهری، توانایی جامعه برای بهترین پاسخ برای تحمل ناهنجاری ها در جهت ارتقاء وضعیت اولیه می باشد. این پژوهش با تحلیل و بررسی عوامل موثر بر تاب آوری اجتماعی الگویی جهت ارتقاء شاخص های آن ارایه می دهد که این مهم در منطقه 11 کلانشهر مشهد، با چهار بعد مجزا شامل: مردم، سازمان جامعه، منابع جامعه و فرآیند جامعه، شاخص های هفت گانه ای تعریف و برای هر یک زیرشاخص هایی جهت ژرفانگری بیشتر با روش تحقیق توصیفی-تحلیلی پرداخته است. جمع آوری اطلاعات از تکنیک های پرسشنامه، برداشت میدانی، مطالعه اسنادی، QSPM برای ارزیابی کمی زیرشاخص ها و روش سلسله مراتبی AHP برای اولویت بندی و تحلیل با نرم افزارهای SPSS، GIS بررسی شده است. نتایج مبین این است که سازمان های جامعه و در رتبه بعد، منابع جامعه ضعیف ترین شاخص ها را شامل می شوند. به هدف بهبود اوضاع با بومی سازی شاخص ها می بایست با استفاده از قوت در شاخص های محیط و شیوه زندگی مردم و سرمایه های اجتماعی به نهادینه کردن حقوق شهروندی در برنامه ریزی ها، جایگاه ویژه مردم را در سازمان ها و طرح های شهری تعیین کرد. نگاه از بالا به پایین سازمان ها و نحوه حکمروایی شهری را به برنامه ریزی مشارکتی تغییر داد و با ایجاد چشم اندازهای مثبت در فرآیند جامعه، با دیدگاهی روشن به وسیله مردم و برای مردم، وضعیت تاب آوری اجتماعی را ارتقاء بخشید.

تاب آوری اجتماعی، برنامه ریزی مشارکتی، حقوق شهروندی، منطقه 11 کلانشهر مشهد