رابطه انگیزش دینی و خودشناسی با فضایل اخلاقی

هدف این پژوهش، بررسی نقش فرایندهای خودشناختی و جهت گیری دینی در توان مندی های خوی بود. 315 دانشجو (227 مرد و 88 زن) به پرسشنامه های ذیل پاسخ دادند: مقیاس خودشناسی انسجامی (قربانی و همکاران، 2008)، مقیاس بهوشیاری (براون و ریان، 2003)، مقیاس بازنگری شده جهت گیری دینی (هیل، 1999) و پرسشنامه ارزش ها در عمل: ابراز قابلیت خود (پترسون، 2004). نتایج نشان داد که توان­مندی های خوی با خودشناسی انسجامی، بهوشیاری و جهت گیری دینی درونی و جهت گیری دینی بیرونی فردی، همبستگی مثبت دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد که از میان متغیرهای پیش بین، خودشناسی انسجامی، بیشترین نقش را در تبیین واریانس توان­مندی های خوی دارد و از میان انواع دین­داری، فقط جهت گیری دینی درونی توانست واریانس توان­مندی های خوی را تببین کند. پس از کنترل فرایندهای خودشناختی (از طریق رگرسیون سلسله مراتبی)، جهت گیری دینی درونی توانست مقادیر معناداری از توان­مندی های خوی را تبیین کند

کلیدواژه ها:

خودشناسی انسجامی ، بهوشیاری ، جهت گیری دینی ، توان مندی های خوی ، فضایل اخلاقی ، روان شناسی مثبت