تعیین اثر عناصر کمیاب سرب و روی بر آمیلوییدوژنز آمیلین تحت شرایط آزمایشگاهی

سابقه و هدف: دیابت شیرین نوع 2 را می توان به عنوان یک بیماری کنفورماسیونی تعیین کرد، زیرا در آن پروتیین تشکیل دهنده سلول های بتا، آمیلین، دست خوش تغییری در ساختار سوم متعاقب انباشتگی می شود. در این پژوهش اثرات سرب و روی بر رسوب آمیلین تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. مواد و روش ها: برای القاء رسوب آمیلین، محلول استوک به بافر کربس- هنسلیت، PH:7/4 اضافه شده تا غلظت نهایی 0/4 میکرومولار رقیق شد و به مدت شش روز در 37 ͦ C انکوبه گردید. غلظت های μM 50 از روی و μM 10 از سرب نیز جداگانه در محلول حاوی آمیلین همچنین ترکیبی از روی و سرب و آمیلین با همین غلظت ها تهیه شد. نمونه های بدون عناصر کمیاب به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تجمع پپتید با اندازه گیری فلورسانس تیوفلاوین تی با فلوریمیتر LS55 اندازه گیری شد. نتایج: یافته ها نشان داد که روی به میزان 12/31 درصد و سرب به میزان 23/17 درصد رسوب آمیلین را نسبت به گروه کنترل افزایش داد. ترکیب سرب و روی نیز در مقایسه با گروه سرب 0/24 درصد رسوب آمیلین را افزایش داد نتیجه گیری: این تحقیق بیان می دارد که تحت شرایط آزمایشگاهی سرب و روی به طور جداگانه اثر ترویجی در تشکیل صفحات بتا آمیلوییددارند، اما سرب به همراه روی اثر سینرژیستی در رسوب آمیلین ایفا نمی کند

کلیدواژه ها:

دیابت شیرین ، آمیلین ، سرب ، روی